Είναι κάποιες φορές που θέλεις να κάνεις έναν περίπατο στα χορταριασμένα μονοπάτια της ζωής σου.
Να ξαναθυμηθείς τ’ αρώματα και τα χρώματα.
Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου.
Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις.
Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα.
Να ξαναθυμηθείς τ’ αρώματα και τα χρώματα.
Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου.
Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις.
Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα.
Όλα αυτά περιγράφει η πολυγραφότατη, ευρηματική, ταλαντούχα, με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, Αλκυόνη Παπαδάκη που δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με μας τους αναγνώστες της το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Αυτό ακριβώς κάνει και στο νέο της best seller βιβλιο με τίτλο “Κόντρα στο κύμα” από τις Εκδόσεις Διόπτρα όπου γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει και τη δική μας…