Στο φουαγέ του ΕΜΣΤ ένα αλλιώτικο δέντρο, πολύχρωμο, με έργα χειροτεχνίας, ένα έργο του εικαστικού Stephan Goldrajch στολίζει το χώρο. Το δέντρο της Πλατείας όπως ονομάζεται το έργο (Arbres à Palabres), είναι φτιαγμένο από κομμάτια πλεκτών, υφαντών και κεντημάτων, από νήματα πολύχρωμα και κουρέλια σε ποικίλα μοτίβα και συνθέσεις.

Το έχουν δημιουργήσει άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών ομάδων που ζουν ή εργάζονται στις γειτονιές γύρω από το μουσείο, αλλά και ένοικοι σε οίκους ευγηρίας ή πρόσφυγες σε παρακείμενες δομές. 

Το Δέντρο της Πλατείας αντλεί την έμπνευσή του από τα δέντρα που βρίσκονται συνήθως στις πλατείες των αφρικανικών χωριών και αποτελούν το κέντρο της δημόσιας ζωής και της παραγωγής του λόγου της κοινότητας: τόποι συνάντησης και ανταλλαγής ιδεών, τόποι μετάδοσης της μνήμης, όπου οι μεγαλύτεροι αφηγούνται ιστορίες στα παιδιά.

Στην Ελλάδα θα μπορούσε να συγκριθεί με το πλατάνι που βρίσκεται στις πλατείες των χωριών, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών συγκεντρώνονται και συμμετέχουν στην καθημερινή κοινωνική ζωή.

Η εμπειρία της πανδημίας, που ήταν καθοριστική για το έργο του Stephan Goldrajch, έχει κάνει την ανάγκη μας για κοινωνικότητα ακόμη μεγαλύτερη. Το Δέντρο της Πλατείας δείχνει πως το εσωτερικό του μουσείου είναι ένας σημαντικός χώρος δημόσιας συνάντησης και διαβούλευσης, ένας χώρος χωρίς αποκλεισμούς και φραγμούς.

Τα κομμάτια που συλλέχθηκαν μετά από ανοιχτή πρόσκληση του καλλιτέχνη συνθέτουν το  Arbres à Palabres (Το Δέντρο της Πλατείας) που εκτίθεται στο φουαγιέ του ΕΜΣΤ έως τις 22 Μαΐου 2022.

Το συνεργατικό αυτό πολυφωνικό έργο τέχνης, εκφράζει όλες τις ιστορίες των ανθρώπων που το έφτιαξαν και σηματοδοτεί τη νέα αρχή του ανοιχτού, συμπεριληπτικού και φιλόξενου ΕΜΣΤ.

Η δουλειά του καλλιτέχνη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Ο Stephan Goldrajch γεννήθηκε το 1985 στο Ramat Gan του Ισραήλ και ζει στις Βρυξέλλες. Στα έργα του και στις εγκαταστάσεις του χρησιμοποιεί υφάσματα, κείμενα, σχέδια και ανακυκλωμένα υλικά. Η καλλιτεχνική του πρακτική στοχεύει κυρίως στη δημιουργία σχέσεων και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Σημείο εκκίνησής του είναι συχνά «τα κενά που τον οδηγούν να επαναφηγηθεί μια ιστορία, να την αναδιατυπώσει και να δημιουργήσει έναν άλλο τόπο». Συχνά συνεργάζεται με ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την τέχνη για να τους φέρει αντιμέτωπους με την ύπαρξή τους και τη δική του πρακτική, δίνοντας μια νέα διάσταση στη δημιουργία. Με το έργο του επαναπροσεγγίζει παραδοσιακές, προγονικές πρακτικές που έχουν στον πυρήνα τους τις ανθρώπινες σχέσεις και αντλεί έμπνευση από αυτές για να δώσει μια νέα οπτική στην έννοια της κληρονομιάς.