Μέσα στη στοά της Νέας Αγοράς στη συμπρωτεύουσα βρίσκει κανείς τον τελευταίο καιρό ένα ιδιαίτερα πολύχρωμο καφέ-μπαρ. Έχει μια χρωματιστή, χαρούμενη αυλή, στην οποία οι πελάτες παραγγέλνουν μόνο στη νοηματική γλώσσα. Το προσωπικό της «Επόμενης Στάσης», όπως λέγεται το κατάστημα, αποτελείται από κωφά και βαρήκοα άτομα.

Όμως, αν δεν γνωρίζετε νοηματική γλώσσα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι πελάτες χρησιμοποιούν τη γλώσσα του σώματος και με λίγη φαντασία και κυρίως διάθεση, η επικοινωνία πάντα επιτυγχάνεται και μάλιστα δημιουργεί μια ιδιαίτερη θετική ενέργεια ανάμεσα σε εργαζόμενους και πελάτες.

Ο Μπερνάρ Χαϊνάρι, εργαζόμενος στην «Επόμενη Στάση», μιλώντας στο ethnos.gr, περιγράφει τον δρόμο που τον έφερε τελικά σε αυτή την επιχείρηση. Ο ίδιος ήθελε να εργαστεί στην οικοδομή, αλλά ο εργοδηγός που ζητούσε εκείνη την περίοδο εργατικό δυναμικό στη Χαλκιδική, δεν τον προσέλαβε λόγω του προβλήματος ακοής που αντιμετωπίζει.

Όμως, ο Μπερνάρ δεν το έβαλε κάτω. Μετά από κάποιες άλλες θέσεις εργασίας γενικών καθηκόντων, τον περασμένο Αύγουστο ξεκίνησε να εργάζεται στο καφέ-μπαρ και δηλώνει πως καθόλου δεν δυσκολεύεται με τις παραγγελίες του κόσμου. Παρόμοια ιστορία έχει να διηγηθεί και η Μιγκλένα, η οποία είναι 36 ετών. Η Μιγκλένα έχει τελειώσει τις σπουδές της σε ΤΕΕ Πληροφορικής και επιθυμούσε να βρει μια ανάλογη θέση εργασίας. Όμως, λόγω της βαρηκοΐας της, η επικοινωνία ήταν δύσκολη και πάντα έχανε τις ευκαιρίες, καθώς ο επαγγελματικός ρατσισμός ακόμα καλά κρατεί στην Ελλάδα.

Τώρα η ίδια δηλώνει ευτυχισμένη καθώς εργάζεται στην ΚΟΙΝΣΕΠ «Επόμενη Στάση», αφού όπως αναφέρει στη συνέντευξή της στο ethnos.gr «Δεν δυσκολεύομαι με τον κόσμο. Γιατί εδώ γνωρίζουν ότι οι υπάλληλοι είναι κωφοί και για αυτό μιλάμε με νοήματα. Μου αρέσει και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Μιλάμε με τα παιδιά που δουλεύουμε μαζί».

Πίσω από αυτή την πρωτοβουλία βρίσκεται ο Δημήτρης Κουβρούκης, πρόεδρος της ΚΟΙΝΣΕΠ. Ο κος Κουβρούκης είχε ήδη εμπειρία από παρόμοια προγράμματα κοινωνικής ένταξης ΑΜΕΑ στο εξωτερικό και κυρίως στην Ασία, το Νεπάλ, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Έτσι, εμπνεύστηκαν και προσάρμοσαν εκείνες τις ιδέες στα ελληνικά δεδομένα. Ποια ήταν τα κίνητρά του όμως για να κάνει αυτό το βήμα; Ο ίδιος απαντά στο ethnos.gr ότι η ζωή κυλά διαφορετικά για έναν κωφό ή βαρύκοο άνθρωπο όταν έχει την ευκαιρία να εργαστεί: «Αποκτά νόημα η ζωή του και έχει ένα μικρό εισόδημα. Αρχίζει να αυτο-οργανώνεται, να κάνει όνειρα, να γνωρίζει άλλα άτομα, να κοινωνικοποιείται και βλέπει τη ζωή διαφορετικά, από το να παίρνει ένα επίδομα να κάθεται στον καναπέ σε έναν μικρό κλειστό οικογενειακό περιβάλλον. Οι ελληνικές οικογένειες όταν έχουν άτομα με ειδικές ανάγκες προσπαθούν να τα κρύψουν. Είναι μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη κουλτούρα η οποία πρέπει να σπάσει, να αλλάξει…».

Πηγή: ethnos.gr