Λίγο πριν την φετινή απονομή του «Θεατρικού Βραβείου Μελίνα Μερκούρη» μιλήσαμε με τις τέσσερις ηθοποιούς που έχουν θέσει υποψηφιότητα και διεκδικούν τη σημαντική διάκριση. Είναι τέσσερις ερμηνείες που ξεχώρισαν την προηγούμενη θεατρική σεζόν και την ίδια στιγμή συνέχισαν την καλλιτεχνική πορεία των γυναικών που ζουν για το θέατρο.  Μία τετράδα με ταλέντο και ήθος απάντησε για τον καλλιτεχνικό εαυτό, τις ελλείψεις, την τεχνική και τα δώρα που φέρουν επί σκηνής  αλλά και για το «βάρος» που μπορεί να τους φορτώσει το βραβείο… μετά.

 

Η Ηρώ Μπέζου για την ερμηνεία της στο έργο «Φιντανάκι» σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά στο Εθνικό Θέατρο Πειραματική Σκηνή (-Ι Θέατρο Rex – Σκηνή “Κατίνα Παξινού”)

Είμαι υποψήφια γιατί…  Ένα βραβείο είναι πάντα ένα βραβείο. Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να δουν  παραστάσεις και να επιβραβεύσουν αυτούς που- οι ίδιοι- ξεχωρίζουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι από τους εκάστοτε υποψηφίους. Σε κάθε περίπτωση όλες οι παρουσίες – όπως και η δική μου-  είναι θέμα συγκυριών. Το ότι φέτος είμαι ανάμεσα στις τέσσερις γυναίκες για το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη έχει να κάνει με το ότι  δουλεύω αρκετά χρόνια και αυτό σημαίνει ότι με έχουν δει, γνωρίζουν ποια είμαι και είναι σε θέση να με κρίνουν διότι υπάρχει και η περίπτωση να μη σε δουν.

Ο ρόλος…  Κάθε φορά δουλεύω πάρα πολύ και με πείσμα σε σχέση με το ρόλο. Την ίδια στιγμή μπαίνω σε μία προσωπική διαδικασία – παράλληλα με αυτά που γίνονται κατά την προετοιμασία και την εξέλιξη της παράστασης και δημιουργώ ένα δικό μου δρόμο προκειμένου να ανακαλύψω και να δημιουργήσω κάτι επιπλέον.. κάτι περισσότερο. Η συγκεκριμένη δουλειά είχε απαιτήσεις αφού ο ρόλος ήταν «κλειστός» και πολύ προσωπικός. Ήταν κάτι επίπονο αλλά δημιουργικό και απαιτούσε αντίσταση και υπομονή. Σε αυτή την καλλιτεχνική στιγμή δεν έπρεπε να εκτελέσω κάτι –εξόφθαλμα- εντυπωσιακό. Ήταν μια εσωτερική κατάσταση και το ότι κάποιος διέκρινε αυτό που συνέβη ήταν ξεχωριστό και ευχάριστο. Το πιο σπουδαίο είναι να ακολουθείς μια ροή, μια πορεία που δεν απαιτεί να αποδεικνύεις ότι είσαι καλός και ότι αξίζεις.

Η αγάπη για τον καλλιτεχνικό μου εαυτό…. Αγαπώ πολύ το θέατρο και προσπαθώ- συνεχώς- να βελτιώνω τον καλλιτεχνικό μου εαυτό. Όμως όλα όσα συμβαίνουν επί σκηνής είναι συνδυασμός πραγμάτων και καταστάσεων.  Αυτό που κάνω είναι να μπαίνω κάθε φορά σε αυτό που καλούμαι να φέρω εις πέρας και να δίνομαι… εξ ολοκλήρου. Θέλω να ανακαλύπτω αυτό που συμβαίνει χωρίς να χάνω τον εαυτό μου… δεν χάνομαι επάνω στη σκηνή. Εκεί υπάρχουν όλα. Το συναίσθημα, η λογική αλλά και η τεχνική. Κάθε παράσταση έχει απαιτήσεις, σε βάζει σε διαδικασία εξερεύνησης αλλά εκτός από αυτά που ζητάει το έργο θέλω να βρω κάτι και για εμένα, αυτό κάνω και θα κάνω πάντα.

Το βάρος του βραβείου… Το βραβείο δεν είναι κάτι βαρύ, είναι μια ευχάριστη ενθάρρυνση. Υπάρχει και το οικονομικό κομμάτι που είναι σημαντικό αλλά σε καμία περίπτωση- αν το κερδίσω- δεν πρόκειται να το κουβαλάω σαν βάρος και να σκέφτομαι τις όποιες προσδοκίες μπορεί να γεννήσει –μελλοντικά- στους άλλους για εμένα.

Όσο πλησιάζει η μέρα… Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Προσπαθώ να μην το έχω στο μυαλό μου και το αφήνω στην τύχη.  Έχω υπάρξει και άλλες φορές υποψήφια και αυτό γειώνει την όλη διαδικασία αναμονής.  Δεν έχω κάποια αίσθηση ή βεβαιότητα, απλώς δεν ξέρω τι θέλω ή τι πρόκειται να συμβεί… αλήθεια

Η Σίσσυ Τουμάση για την ερμηνεία της στο έργο «Η Αγριόπαπια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία


Είμαι υποψήφια γιατί… Είναι ένα βραβείο που αξιολογεί ερμηνείες γυναικών που είναι μικρές σε ηλικία. Είναι για αυτές που βρίσκονται στο ξεκίνημα της καλλιτεχνικής τους πορείας. Πόσες είμαστε μικρές και πόσες ερμηνείες ξεχώρισαν; Δεν είναι είμαστε και πολλές.

Ο ρόλος… Αγάπησα πολύ την αθωότητα αυτού του κοριτσιού και τον απόλυτο τρόπο που είχε έτσι όπως βουτούσε σε αυτά που συνέβαιναν.  Έδινε την ψυχή της με απόλυτο τρόπο- ανιδιοτελώς-  και ζούσε χωρίς μέτρο…  ήταν «όλα για όλα». Στο τέλος θυσιάστηκε για την αγάπη του πατέρα της και αυτό ήταν κάτι σπουδαίο

Η αγάπη για τον καλλιτεχνικό μου εαυτό… Αυτό που μου αρέσει στον εαυτό μου είναι ότι όταν βρίσκομαι επάνω στη σκηνή ζω τη στιγμή στο φουλ. Είμαι μέσα σε αυτό που συμβαίνει- ακούω και είμαι σε ετοιμότητα- με αποτέλεσμα  να μπορώ να αντιδράσω σε ό,τι και αν προκύψει, έχω αυτή την ικανότητα. Μπορώ να γλιτώσω κάτι αναπάντεχο και να ανταπεξέλθω σε οτιδήποτε και αν γίνει. Είμαι γρήγορη και σε θέση να γλιτώσω το φιάσκο. Την ίδια στιγμή αναγνωρίζω τις ελλείψεις που έχω και στο τέλος της κάθε σεζόν κάθομαι και σκέφτομαι τα «λάθη» που έκανα… τις παραλείψεις και τα κενά. «Θα έπρεπε να το κάνω έτσι ή αλλιώς, για ποιο λόγο δεν δοκίμασα το ένα ή το άλλο».. αναρωτιέμαι. Αλλά αυτό συμβαίνει πάντα και πάντα θα ανακαλύπτω ελλείψεις. Η τεχνική είναι σημαντική να καλλιεργηθεί και να υπάρξει αλλά  δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν πράγματα που δεν πρόλαβα ή δεν σκέφτηκα να ξεκλειδώσω. Όπως και να είναι αυτό που κάνω είναι αυτό που  νομίζω και νιώθω χωρίς μία συγκεκριμένη θεατρική τεχνική ή κάποιο σύστημα. Απλώς χρησιμοποιώ ένα κράμα γνώσεων που απέκτησα στη σχολή αλλά και μέσα από τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου στο θέατρο. Χρειάζονται ώρες πτήσης, που μέχρι τώρα δεν έχω πολλές, και το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω σκληρά και να προσπαθώ να μαθαίνω.

Το βάρος του βραβείου… Δεν το έχω πάρει, άρα δεν μπορεί και να με βαρύνει. Αυτό που νιώθω είναι μία πολύ μεγάλη χαρά… Χάρηκα πολύ… πάρα πολύ με αυτή την υποψηφιότητα.

Όσο πλησιάζει η μέρα… Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αφού  δεν ξέρω πώς σκέφτονται αυτοί που αποφασίζουν. Μου βασανίζει το μυαλό το «Θα ήθελα να είμαι η νικήτρια»,  αλλά δεν ξέρω.

 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη για την ερμηνεία της στο έργο «Το Τραμ με το όνομα Πόθος» που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Είμαι υποψήφια γιατί… Δε γνωρίζω τι ήταν αυτό που με έφερε μέχρι εδώ. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που ολοκληρώνεται μια παράσταση, νιώθω ότι έχω κάνει ένα βήμα πιο μπροστά. Μαθαίνω από τις δουλειές που συμμετέχω και αυτή ήταν μια διδακτική παράσταση που την αγάπησα πολύ. Το τι έγινε διαφορετικά και γιατί με ξεχώρισαν δε μπορώ να το γνωρίζω.  Όπως και να έχει, το πιο σημαντικό, είναι ότι τα χρόνια γράφουν επάνω στον άνθρωπο και η εμπειρία φέρνει μία τεχνική κατάρτιση

Ο ρόλος… Το πιο σημαντικό για εμένα- σε αυτή την παράσταση- ήταν το αρχικό τραγούδι, αυτό που ακούστηκε στην έναρξη. Εκεί- για πρώτη φορά- ένιωσα ότι, μέσα από τη μουσική και τους στίχους, έλεγα μια ιστορία. Ήταν –με έναν τρόπο-  πολύ σημαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού που γινόταν. Την ίδια στιγμή δεν έκανα μόνο έναν ρόλο αλλά και κάποιους άλλους, πιο μικρούς. Η Μεξικάνα – για παράδειγμα-  που έβγαινε κάποια στιγμή στη σκηνή που ήταν για εμένα πολύ σημαντική

Η αγάπη για τον καλλιτεχνικό μου εαυτό… Όταν είμαι επάνω στη σκηνή δεν αισθάνομαι ποτέ σίγουρη. Έχω αγωνία και άγχος γιατί θεωρώ ότι δεν έχω φτάσει στο πικ των δυνατοτήτων μου. Αυτό που αγαπάω είναι η ενέργεια που έχω, αυτή ίσως να με ξεχωρίζει. Όμως πάντα υπάρχουν πράγματα που μπορείς να διορθώσεις και αν δεν το κατανοήσεις, αν δεν δουλέψεις πάνω σε αυτό δεν πρόκειται να εξελιχθείς. Το ζητούμενο και το πιο σημαντικό σε αυτή τη δουλειά είναι η μάθηση και η εξέλιξη. Από κάθε παράσταση που κάνω μαθαίνω και οι σκηνοθέτες γίνονται -για εμένα- δάσκαλοι. Οι ηθοποιοί είμαστε άγραφα χαρτιά και κάθε ιστορία που γράφεται επάνω μας  είναι- κάθε φορά- διαφορετική.  Αυτό μας αλλάζει και μας βοηθάει να μην είμαστε ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι.

Το βάρος του βραβείου… Η υποψηφιότητα είναι μία τεράστια χαρά και τιμή. Όμως έχει και το μετά… θα πρέπει να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την τιμή και την επιβράβευση. Για τώρα εγώ μένω στην χαρά αφού ήταν κάτι απρόσμενο και όμορφο… δεν το περίμενα. Και μόνο που είμαι υποψήφια μου είναι αρκετό.

Όσο πλησιάζει η μέρα… Δεν έχω ιδέα αν θα το πάρω ή όχι… εννοείται ότι θα ήθελα, ποιος δε θα ήθελε; Αλλά είναι ένα επιπλέον άγχος  που δεν χρειάζομαι στην ζωή μου αυτή τη στιγμή. Όταν τελειώσει θα έχει γίνει αυτό που πρέπει να γίνει με τον πιο σωστό τρόπο.

Η Έλλη Τρίγγου για την ερμηνεία της στο έργο «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά στο Μπάγκειον.

Είμαι υποψήφια γιατί… Φαντάζομαι ότι η ερμηνεία μου στο συγκεκριμένο ρόλο βοήθησε στο να με επιλέξουν αυτοί που είδαν την παράσταση και  έκριναν ότι  αξίζει να είμαι υποψήφια. Από την άλλη πλευρά έχει  να κάνει και με τη συνολική μου πορεία και αυτό είναι κάτι σημαντικό για εμένα.

Ο ρόλος… Αυτό που κλήθηκα να κάνω ήταν ένας μονόλογος. Βασιζόταν σε έναν ηθοποιό και για να βγει όμορφο απαιτούσε ακρίβεια και γενναιότητα. Έπρεπε να γίνω φορέας μιας κατάστασης χωρίς να πάθω αυτή την κατάσταση. Την ίδια στιγμή ήταν ένα πολύ  φροντισμένο σύνολο αφού ο  σκηνοθέτης έδωσε σημασία στην κάθε λεπτομέρεια με αποτέλεσμα να είναι μια πολύ ωραία παράσταση και εικαστικά. Αυτή η ακρίβεια, αυτή η αγάπη του Θάνου Σαμαρά έπαιξε σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.

Η αγάπη για τον καλλιτεχνικό μου εαυτό… Αυτό που μου δημιουργεί μεγάλη χαρά, πρωτίστως, είναι η εμπιστοσύνη που λαμβάνω από κάποιους ανθρώπους όταν καλούμαι να εκπληρώσω το όραμά τους. Είναι οι συνεργάτες που μου δίνουν καλλιτεχνικό χώρο και αυτό είναι κάτι που αγαπώ και με συγκινεί. Την ίδια στιγμή – σε προσωπικό επίπεδο-  όταν βρίσκομαι επάνω στη σκηνή  αξιοποιώ την άγνοιά μου για οτιδήποτε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα  να  βρίσκομαι εκεί ζωντανή και ειλικρινής -στο κάθε σκηνικό λεπτό -χωρίς να έχω κάποια μέθοδο η τεχνική.  Όταν ο ηθοποιός παίζει  οφείλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ύπαρξής του…συνολικά. Δεν είναι ότι ανεβαίνεις εκεί επάνω και παθαίνεις κάποιο παραμύθι ούτε μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο, αυτό πρέπει να το πάθει ο θεατής. Ο ηθοποιός οφείλει να καταθέτει την ψυχή του και να ερμηνεύει.. εγώ αυτό κάνω. Για να μπορέσω να ανταπεξέλθω οφείλω να έχω τη γενικότερη επίβλεψη της κατάστασης. Αυτό απαιτεί να συντονίζεις το πνεύμα με το μυαλό σου. Ελλείψεις –ευτυχώς- υπάρχουν διότι αν σταματήσουν να υπάρχουν νομίζω δεν θα υπάρχει λόγος για να κάνω αυτή τη δουλειά. Όλο αυτό που μας συμβαίνει είναι μία συνεχής εξέλιξη. Όσο καλά και να έχουν πάει τα πράγματα πάντα υπάρχει περιθώριο να γίνει κάτι καλύτερο.

Το βάρος του βραβείου… Όπως και να έχει, ανεξαρτήτως του βραβείου, θέλω να γίνω καλύτερη. Είναι ένα προσωπικό στοίχημα και δεν έχει να κάνει ούτε με την επιβράβευση ούτε με τους άλλους.  Αν συμβεί είναι ευχής έργον, θα είναι σπουδαίο, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στον τρόπο που σκέφτομαι και δουλεύω

Όσο πλησιάζει η μέρα… Θα κερδίσω, δε θα κερδίσω… δεν περνάει από το μυαλό μου… τίποτα.. Ασχολήθηκα πολύ στην αρχή, όταν ήταν φρέσκο, αφού όταν το έμαθα  πήρα πολύ μεγάλη χαρά. Εκτός από την υποψηφιότητα βρίσκομαι εκεί με άλλες τρεις γυναίκες που  αγαπώ  πολύ. Και καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά.

*Η απονομή θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 19 Μαρτίου, στις 19:30, στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη με ελεύθερη είσοδο για το κοινό (Πολυγνώτου 9-11, Πλάκα).

Γιώργος Βλαχογιάννης

 

πηγή: tospirto.net