«Avatar: The Way of the Water», το σίκουελ του Τζ. Κάμερον στις αίθουσες.

Avatar: The Way of the Water ★★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Τζέιµς Κάµερον
Ερμηνείες: Σαµ Γουόρθινγκτον, Ζόι Σαλντάνα, Σιγκούρνι Γουίβερ

 Η πιο πολυαναμενόμενη πιθανότατα ταινία της χρονιάς φτάνει λίγο πριν εκπνεύσει το 2022, για να μας μεταφέρει ξανά στον μαγευτικό κόσμο της Πανδώρας και του Τζέιμς Κάμερον. Ο Αμερικανός κινηματογραφιστής, 13 χρόνια μετά το πρώτο άκρως εντυπωσιακό μέρος, επιστρέφει με το ένα από 4 (;) πιθανά σίκουελ που φιλοδοξούν να καταστήσουν το «Avatar» franchise, στα πρότυπα άλλων επιτυχημένων σειρών ταινιών. Προς το παρόν, βρισκόμαστε μία δεκαετία έπειτα από τα γεγονότα του ορίτζιναλ φιλμ, με τους γνωστούς μας Τζέικ και Νεϊτίρι να έχουν πλέον τη φροντίδα μιας πολυμελούς οικογένειας, με δικά τους και υιοθετημένα παιδιά. Μια καινούργια ανθρώπινη εισβολή, ωστόσο, θα τους αναγκάσει να μεταναστεύσουν αναζητώντας καταφύγιο στα μέρη μιας συγγενικής αμφίβιας φυλής, η οποία ζει σε αρμονία με τα πλάσματα του ωκεανού. Οι διώκτες τους, όμως, δεν μένουν για πολύ μακριά και πλέον η μάχη θα μεταφερθεί στο θαλασσινό τοπίο. Ο Κάμερον έχει ξεκάθαρο στόχο να γοητεύσει τον θεατή με την ασύγκριτη ζωντάνια και ομορφιά του κόσμου που έχει δημιουργήσει, και σε μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνει. Τα πάντα εδώ είναι ευκρινέστερα, επαυξημένα, πιο «φυσικά», αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο για μια ιστορία που διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό πλανήτη. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα που μας επιτρέπουν, ειδικά στην τρισδιάστατη έκδοση, να μεταφερθούμε στο υδάτινο βασίλειο της Πανδώρας, είναι πρωτοφανή ακόμη και για τις πιο ακριβές σύγχρονες παραγωγές.

Με λίγα λόγια, ο Τζέιμς Κάμερον έκανε και πάλι το θαύμα του, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας, αφού από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι μάλλον φτωχά. Και αυτό διότι το νέο «Avatar» τσεκάρει με επιμέλεια κάθε κλισέ κουτάκι της κινηματογραφικής δράσης-περιπέτειας, με ένα σενάριο το οποίο, πέρα από τις (ευπρόσδεκτες) οικολογικές ανησυχίες του, αναλώνεται στο δίπτυχο ασφάλεια – οικογένεια, που μοιάζει πιο αμερικανικό και από το… Τέξας.

 

Νυχτερινοί επισκέπτες ★★½
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χερς
Ερμηνείες: Σαρλότ Γκενσµπούρ, Νοέ Αµπιτά

Η σπουδαία Σαρλότ Γκενσμπούρ πρωταγωνιστεί σε μια οικογενειακή ιστορία, η οποία διατρέχει τη μακρινή –με τα σημερινά δεδομένα– δεκαετία του 1980. Η αρχή γίνεται το 1981, με τον κόσμο να ξεχύνεται στους δρόμους του Παρισιού για να γιορτάσει την πολιτική αλλαγή. Ο γάμος της Ελιζαμπέτ, ωστόσο, μόλις έχει τελειώσει και πλέον η ίδια πρέπει να βρει δουλειά, προκειμένου να στηρίξει τα δύο έφηβα παιδιά της. Τελικά θα βρει μια θέση στην παραγωγή μιας νυχτερινής ραδιοφωνικής εκπομπής, ξεκινώντας από εκεί ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της. Ο Μίκαελ Χερς («Αμάντα») δεν αρκείται εδώ να μας μεταφέρει στα ’80s μέσω της ιστορίας του, αλλά προσαρμόζει και την αισθητική-εικόνα της ταινίας του στη συγκεκριμένη δεκαετία. Οι πρωταγωνιστές του, μικροί και μεγάλοι, περνούν διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, προσπαθώντας, δίχως να πετυχαίνουν πάντα, να προχωρήσουν μπροστά με αισιοδοξία. Συνολικά το γλυκόπικρο φιλμ του Χερς είναι γοητευτικό, δίχως πάντως τις κορυφώσεις και τον ρυθμό που θα βοηθούσε περισσότερο στη διατήρηση της προσοχής του θεατή.

Ραμπιγιέ Κουρνάζ εναντίον Τζορτζ Μπους ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Αντρέας Ντρέσεν
Ερμηνείες: Μελτέµ Καπτάν, Αλεξάντρ Σέερ

Η αμίμητη Μελτέμ Καπτάν κέρδισε άξια το βραβείο ερμηνείας του τελευταίου Φεστιβάλ Βερολίνου, υποδυόμενη τη Ραμπιγιέ Κουρνάζ, μια Τουρκάλα μητέρα από τη Βρέμη, η οποία ανακαλύπτει ότι ο μεγαλύτερος γιος της έχει τεθεί υπό κράτηση στο Πακιστάν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Από εκεί μάλιστα πηγαίνει κατευθείαν στο Γκουαντάναμο με κατηγορίες για τρομοκρατία. Σε αυτό το σημείο αναλαμβάνει δράση η Ραμπιγιέ, η οποία, με τη βοήθεια ενός δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ξεκινά μια μαραθώνια δικαστική διαμάχη που θα τους οδηγήσει μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο. Πότε αστείο με τον αυθορμητισμό του και πότε έντονα δραματικό, το φιλμ του Αντρέας Ντρέσεν επιτυγχάνει τον σκοπό του, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει το ζήτημα της άδικης κράτησης και του βασανισμού εκατοντάδων ανθρώπων από συστήματα που, κατά τα λοιπά, ομνύουν στις αρχές της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου.

 

Χειροπαλαιστής ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2022)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γούσης
Εμφανίζεται: Παναγιώτης Γούσης

Ο δημιουργός των περίφημων «Μαγνητικών πεδίων», Γιώργος Γούσης, στρέφεται ξανά στο αγαπημένο του ντοκιμαντέρ και συγκεκριμένα σε αυτό που ακολουθεί τη ζωή του αδελφού του, Παναγιώτη. Αθλητής της χειροπάλης –του γνωστού μπρα ντε φερ– ο τελευταίος, αποφασίζει να μετακομίσει από την επαρχία όπου ζει στην Αθήνα, αναζητώντας μια νέα αρχή, μακριά από τις αγκυλώσεις της μικρής κοινωνίας. Εκεί όμως θα διαπιστώσει πως ο πραγματικός αντίπαλος είναι (κυρίως) ο εαυτός του. Ο Γούσης κινηματογραφεί εκ του σύνεγγυς και με ευαισθησία έναν ξεχωριστό ήρωα, με τον οποίο τουλάχιστον η γενιά των «30 κάτι» έχει πολλούς λόγους για να ταυτιστεί.

 Delicieux, το πρώτο εστιατόριο ★★★
ΚΟΜΕΝΤΙ (2021)
Σκηνοθεσία: Ερίκ Μπεσνάρ
Ερμηνείες: Γκρεγκορί Γκαντεµπουά

Ο ιστορικός χαρακτήρας συνδυάζεται με τον γαστριμαργικό, σε ένα κομψό φιλμ που ανοίγει την… όρεξη. Βρισκόμαστε στο 1789, στα πρόθυρα της Γαλλικής Επανάστασης, εποχή όπου η υψηλή γαστρονομία αφορά αποκλειστικά τους αριστοκράτες. Ενας μάγειρας ωστόσο, έπειτα από την άδικη απόλυσή του από έναν τέτοιο δούκα, καταφεύγει σε ένα περιφερειακό πανδοχείο. Εκεί, με τη βοήθεια του γιου του και μιας μυστηριώδους γυναίκας, δημιουργεί το πρώτο εστιατόριο, ένα μέρος όπου οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει και έναντι σχετικά μικρού αντιτίμου να απολαύσει καλομαγειρεμένο φαγητό από ένα μενού επιλογών. Το φιλμ του Ερίκ Μπεσνάρ προσεγγίζει με συγκινητικό τρόπο την ιδέα της φιλοξενίας και του φαγητού, ενώ δεν παραλείπει και το πολιτικό – ταξικό σχόλιο, που ταιριάζει με την εποχή.

 

Αναδημοσίευση απο kathimerini.gr

Συντάκτης: Αιμίλιος Χαρμπής