Η αληθινή, ιδιαίτερη και πολύ στενή σχέση της βασίλισσας Βικτωρίας με νεαρό Ινδο-μουσουλμάνο υπηρέτη της, σε μια καλοβαλμένη, ευκολόπιοτη, αλλά συμβατική κι άτολμη αφήγηση με εξαιρετική πρωταγωνίστρια.

Ξαναπιάνοντας τον ρόλο που το 1998 της απέφερε οσκαρική υποψηφιότητα α’ ρόλου για την «Μεγαλειότατη κυρία Μπράουν», η υπέροχη Ντέιμ Τζούντι ξανασυνεργάζεται με τον Φρίαρς τέσσερα χρόνια μετά την άλλη οσκαρική της υποψηφιότητα στην «Φιλομένα». Και ομολογουμένως, η ερμηνεία της Ντεντς, ως γηραλέα, δυσκίνητη και φλεγματικά ευθύβολη βασίλισσα Βικτωρία, είναι από τα (λίγα) λαμπερά στοιχεία της ταινίας. Ο διευθυντής φωτογραφίας, Ντάνι Κόεν, κάνει κάτι θεοκοντινά στις ματάρες της, κι εκείνη παίζει με τις ανεπαίσθητες κινήσεις των βλεφάρων της, ξερωγώ… Αλλά και το στόρι –που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, εν πολλοίς άγνωστα μέχρι την δεκαετία του 1960– το ’χει το γούστο του. Αφηγείται –επιδέξια, αλλά ρηχά και συμβατικά– την πολύ ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε η βασίλισσα της κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της με τον μουσουλμάνο Ινδό, Αμπντούλ Καρίμ (Φαζάλ). Έναν υπηρέτη που είχε σταλεί από την Ινδία για την παράδοση διπλωματικού δώρου στην Βικτωρία, και τελικά όχι μόνο έμεινε στη δούλεψή της, όχι μόνο έφερε και τις (τέλεια μπουρκο-καλυμμένες) σύζυγο και πεθερά εξ Ινδίας, αλλά έγινε επιστήθιος συνομιλητής της Μεγαλειοτάτης, απέκτησε τίτλους κι αναγορεύτηκε σε «Μούνσι» της, ήγουν «δάσκαλο».

Υπάρχουν, όντως, σκηνές απολαυστικά αστείες με τις ξερά ευστοχοβιτριολικές ατάκες της Ντεντς-Βικτωρίας προς τους λίαν θορυβημένους από την «άνοδο Καρίμ» παρατρεχάμενούς της. Κι είναι και κάτι εξωτερικά στην αρχετυπική αγγλική (και σκωτσέζικη) εξοχή –με τον βασιλικό πύργο-γκαρσονιέρα πάνω στη λίμνη Μούικ, λόγου χάρη– σκέτο ποίημα. Το πρόβλημα είναι στο σενάριο.  Ο χαρακτήρας του Άμπντουλ (αλλά και κάμποσοι άλλοι) είναι τίγκα στο στερεότυπο, σαμποτάροντας την ερμηνεία του Φαζάλ, που ισορροπεί τον γλυκόθωρο Άμπντουλ του μεταξύ ανιδιοτελούς μεγαλείου και ωφελιμιστικής δουλοπρέπειας. Άσε που, βλέποντας το φιλμ νομίζεις πως η όλα φάση δεν διήρκεσε 15 χρόνια, αλλά βία κάνα – δυό. Ή που βγαίνει λάδι και ανίδεη η Βικτωρία απέναντι στους ψιθύρους για επηρεασμό της από τις φιλο-μουσουλμανικές απόψεις του Καρίμ στην διάσπαση/ ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας. Η Βικτωρία του Φρίαρς είναι μια μπουχτισμένη, ψιλοκαταθλιπτική ευτραφής γριά, που ναι, ήταν μυστήριο τρένο. Αλλά ήταν και ιστορικό πρόσωπο… Και εδώ η Ιστορία έχει αντικατασταθεί από μια εύπεπτη, λουστραρισμένη προσωπική ιστορία.

πηγή: tospirto.net