Έρχεται κάποια στιγμή που ακόμα και τα πιο θεατρόφιλα παιδιά νιώθουν ότι οι παιδικές παραστάσεις δεν απευθύνονται πλέον σ’ αυτά. Και τότε τι επιλέγουμε;

 Οι περισσότεροι γονείς που ενδιαφέρονται για την ουσιαστική ψυχαγωγία των παιδιών τους, τα πηγαίνουν στο θέατρο. Οι πιο φανατικοί ξεκινούν από τη βρεφική κιόλας ηλικία -καθώς το βρεφικό θέατρο είναι αρκετά αξιόλογο και δημοφιλές πλέον στην Ελλάδα-  οι πιο υπομονετικοί ξεκινούν λίγο αργότερα, από την προσχολική ηλικία, συνήθως αυτή του προνηπίου.
Αυτοί, ωστόσο, οι τόσο θεατρόφιλοι γονείς, αντιμετωπίζουν ξαφνικά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Όταν το παιδί τους φτάσει στην ηλικία των 9 ή 10 ετών, αρχίσει να μπαίνει δηλαδή στην προεφηβεία, τους δηλώνει απερίφραστα πως βαριέται. Και η άρνησή του αυτή είναι σθεναρή.

Πλέον θεωρεί πως το παιδικό θέατρο απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες. Και έχει δίκιο. Γιατί αφενός μεν η πλειοψηφία των παιδικών παραστάσεων «μπεμπεκίζει» αφόρητα και ρέπει στον άκρατο διδακτισμό, αφετέρου δε το μυαλό αυτής της νέας γενιάς τρέχει με δυσθεώρητες ταχύτητες, χρησιμοποιεί με περίσσια άνεση ηλεκτρονικούς υπολογιστές και smart συσκευές και της είναι πολύ δύσκολο ξαφνικά να… φρενάρει σε παλιακά θεάματα που δεν «παίζουν» με το μυαλό τους και δεν εξάπτουν τη φαντασία τους.

Γιατί πόσες παραστάσεις σαν το «Σκλαβί», σαν τις δουλειές των Patari Project («Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», «Χιονάνοι») ή σαν αυτές του Ηλία Καρελλά ανεβαίνουν τον χρόνο, παραστάσεις δηλαδή που μιλούν απευθείας στο παιδί αντιμετωπίζοντάς το σαν κανονικό άνθρωπο και όχι σαν ένα άβουλο και ανόητο πλάσμα.

«Το Σκλαβί» στο θέατρο Πόρτα

Εδώ, λοιπόν, απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί, πολλή μελέτη και μπόλικο «σκανάρισμα» της ετήσιας θεατρικής παραγωγής, έτσι ώστε και το παιδί να μη χάσει την επαφή με το θέατρο, αλλά και η επαφή αυτή να αποδίδει γόνιμους καρπούς.

«Να βγω λιγάκι στον αέρα» στην Εφηβική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης

Όλο και περισσότερες είναι οι εφηβικές παραστάσεις που ανεβαίνουν στην θεατρική Αθήνα αντανακλώντας τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των παιδιών αυτής της ηλικίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως στο Θέατρο Τέχνης παρουσιάζονται δύο παραστάσεις για εφήβους: η παράσταση του Ηλία Κουνέλλα «Να βγω λιγάκι στον αέρα» – ένα έργο που με γοητευτικό χιούμορ και φαντασία θίγει το ζήτημα του επαγγελματικού προσανατολισμού που απασχολεί τους έφηβους, αλλά και τους γονείς τους- και η παράσταση της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά «Μια μέρα χωρίς» που αφορά στις εξαρτήσεις και λαμβάνει χώρα σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ.

Παράλληλα, στην εφηβική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζονται για δεύτερη χρονιά οι «Μικρές ιστορίες για αγρίους» του σπουδαίου σύγχρονου Γάλλου συγγραφέα και παιδαγωγού Μπερνάρ Φριό.

Εξαιρετική επιλογή στις εφηβικές παραστάσεις αποτελεί και η παράσταση που σκηνοθετεί η  σκηνοθέτρια και θεατροπαιδαγωγός Τζωρτζίνα Κακουδάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο λόγος για το 3o μέρος της «Τριλογίας της Πραγματικότητας»: το έργο του Ευριπίδη «Ελένη / η αλήθεια μέσα στις πλάνες».  Η παράσταση εμπνέεται από το έργο Ελένη και την καινοτομία του Ευριπίδη να φτιάξει ένα υβρίδιο μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, υποθέτοντας ότι η Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία και κατέληξε στην Αίγυπτο.

Θεάματα για όλη την οικογένεια

«Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» στο Εθνικό

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, πολλοί είναι οι θεατρικοί παραγωγοί, αλλά και οι κρατικές σκηνές που επενδύουν σε οικογενειακά θεάματα και ανεβάζουν ποιοτικά μιούζικαλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξαιρετική «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Εθνικό Θέατρο, αλλά και η πολυαναμενόμενη «Annie» της Θέμιδος Μαρσέλλου που επανέρχεται με άλλη διανομή από τις 13 Δεκεμβρίου στο γήπεδο του Tae Kwo Do.

Πιο… ενήλικες παραστάσεις

«Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο θέατρο Τζένη Καρέζη

Αν ψάξει κανείς θα βρει και ενήλικες παραστάσεις που άνετα μπορεί να δει μ’ ένα δεκάχρονο παιδί. Την παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» για παράδειγμα στο θέατρο Τζένη Καρέζη μπορεί άνετα να την παρακολουθήσει όλη η οικογένεια. Πολλά είναι τα παιδιά που έχουν έρθει σ’ έπαφή μ’ ένα αυτιστικό παιδί στο σχολικό τους περιβάλλον, συνεπώς η ζωή του Κρίστοφερ, του ήρωα της παράστασης θα τα βοηθήσει να μπουν στο ιδιαίτερο σύμπαν και σίγουρα θα τα γοητεύσει.

Tο ίδιο ισχύει και για τα «Μαθήματα Πολέμου» μέσω των οποίων ο Δημήτρης Λιγνάδης παρέδωσε σε ένα κοινό που αποτελείτο από ενήλικες και εφήβους τα πιο ουσιαστικά ίσως μαθήματα ιστορίας και πολέμου. Κι αυτό γιατί μας δίδαξε πώς να αναγιγνώσκουμε παρελθόν και παρόν και το πώς να «διαβάζουμε» το μέλλον. Η τρίτη εκδοχή αυτών των πολύτιμων μαθημάτων θα παρουσιαστεί τον Φεβρουάριο του 2020 στο Εθνικό Θέατρο, αυτή τη φορά υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Γιώργου Τσουρή. Ενώ στα δύο πρώτα, η δραματοποίηση περιλαμβάνει αυτοτελή επεισόδια από το ιστορικό έργο του Θουκυδίδη, τα Μαθήματα Πολέμου III δραματοποιούν επεισόδια από τα «Ελληνικά» του Ξενοφώντα.

Κλασικά έργα- καλές κωμωδίες

Μία επίσης εξαιρετική λύση είναι οι στιβαρές προσεγγίσεις των κλασικών έργων. Ένα ώριμο παιδί μπορεί άνετα να παρακολουθήσει έργα συγγραφέων όπως ο Αντον Τσέχωφ, ο Αρθουρ Μίλερ και φυσικό ο Σαίξπηρ.

Άριστη επιλογή αυτήν την περίοδο αποτελεί ο «Θάνατος του Εμποράκου» του Αρθουρ Μίλλερ στο θέατρο Εμπορικόν με τον Δημήτρη Καταλειφό, αλλά και οι «12 Ενορκοι» στο θέατρο Αλκμήνη. Το ίδιο ισχύει και για τις καλές κωμωδίες.  Από τη δροσερή και απολαυστική διασκευή του κλασικού έργου του Γκόγκολ «Επιθεωρητής» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου και παρουσιάζεται -για δεύτερη χρονιά- στο Tempus Verum, έως το «Δείπνο Ηλιθίων» στο θέατρο Κάππα. Τα παιδιά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συλλάβουν όλα τα νοήματα των έργων αυτών, ωστόσο σίγουρα κάτι θα «πιάσουν» και θα περάσουν εξαιρετικά ευχάριστα και εποικοδομητικά την ώρα τους.

Αρχαίες Τραγωδίες

«Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Τα παιδιά που βρίσκονται στην προεφηβεία μπορούν πολύ άνετα να παρακολουθήσουν τις κλασικές προσεγγίσεις των αρχαίων τραγωδιών, καθώς έχουν υποδειγματική δομή και συνοχή. Θα εκπλαγείτε από τις απορίες τους και θα «σκαλίσετε» μαζί όλες τις πτυχές των οικογενειών των Ατρειδών ή των Λαβδακιδών.

Χορός κλασικός και σύγχρονος

«Χορός με τη Σκιά μου» σε σκηνοθεσία Κ. Ρήγου

Πέρα από τις παραστάσεις σύγχρονου χορού που προτείνονται ούτως ή άλλως για όλες τις ηλικίες, εμείς θα σας προτείναμε να δείτε με τα παιδιά σας και παραστάσεις σύγχρονου χορού. Ο «Χορός με τη Σκιά μου» που χορογραφεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος υπό τις συγκλονιστικές μουσικές του Μάνου Χατζιδάκη στην Εθνική Λυρική Σκηνή, το «Thread» που χορογραφεί ο μοναδικός Russell Maliphant, σε πρωτότυπη μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά και οι κατά καιρούς παραστάσεις που ανεβάζουν σπουδαίες ομάδες χορού, όπως το Netherlands Dance Theatre, είναι τα πρώτα που μας έρχονται στο μυαλό.

Συντάκτρια: Γεωργία Οικονόμου
Πηγή: www.monopoli.gr